Η διάθεση αλλάζει και αλλάζει χωρίς να μας ειδοποιήσει. Τόσο εύκολα και απλά, λες και όντως ανάβεις έναν αναπτήρα στο σκοτάδι. Μια φωτιά που σβήνει και ρουφιέται η χαρά, όπως ρουφάς το τσιγάρο της ζωής σου. Δεν θέλω να ακούγεται απαισιόδοξο ,αλλά όταν νιώθεις έτσι και όλα σου φαίνονται απλά ,μηχανικά και δίχως το νόημα που θες, τότε οι σκέψεις σου οδηγούν εκεί. Εκεί που ακόμα και το χαμόγελο σου καταλήγει στη μελαγχολία της σιωπής και των ονείρων. Πόσο άσχημα να θες να κοιμηθείς για να ονειρευτείς; Όταν στόχος σου είναι τα όνειρα και να χαθείς σε αυτά! Λίγη η καλή πραγματικότητα, δύσκολο ρεαλιστής και χαρούμενος. Όλο και κάτι βρίσκουμε για να νιώθουμε πως γύρω μας όλα είναι ξένα και γίνονται χωρίς τη θέληση μας. Και ενώ το ξέρουμε το πόσο άπληστοι είμαστε, τόσο και εμείς δεν παραιτούμαστε. Κρίμα! Ο εαυτός μας πάει περίπατο και οι στιγμές μαζί του. Εξάντληση και έλλειψη ενέργειας, τα μόνα στοιχεία της σύγχρονης εικόνας. Και ακόμα και αν όλοι λένε πως η ζωή είναι ένα ταξίδι που είναι μακρύ, νιώθω πως πρέπει να το βλέπουμε σε όσο πιο κοντινή απόσταση, λίγα μέτρα. Σκέψεις ίσως πολυσυζητημένες και συνηθισμένες, αλλά ποτέ εφαρμόσιμες. Γιατί εμείς μένουμε σε αυτό, στην εναλλαγή-απειλή. Εύκολα να το λες , αλλά δύσκολα να το πράξεις και ιδίως όταν στο εγώ εντοπίζεις αρνητικότητα. Παγιδεύεσαι και φοβάσαι. Φόβος γιατί πλέον συνηθίζεις στο status quo που εσύ έχεις επιλέξει. Και είναι καιρός να φύγεις. Φύγε! Νιώσε και πολέμησε! Όλα θέλουν το χρόνο τους, όλα πηγαίνουν όπου εμείς επιλέγουμε! Όλα εκτός από εμάς. Έχουμε γίνει ένα εκκρεμές. Κατεύθυνση δεν ορίζουμε εμείς, αλλά αυτό το σύνολο ατόμων που λέμε κοινωνία. Δύσκολο να το αφήσεις και δεν σε αφήνει. Σαν τους εφιάλτες που σε φέρνουν σε αδιέξοδο και λες γιατί; Πόσο θα θελα το αύριο να είναι η συνέχεια του ονείρου..καληνύχτα

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να `ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
Να ’χω το νου μου αδειανό
Να ’χω και πρίμο τον καιρό..